Vanaf het moment dat u besluit om te emigreren begint er een spannende tijd. Lees hier het op waarheid gebaseerde verhaal van Niels en Margriet die op een dag met elkaar afspraken om naar Ibiza te verhuizen.
Als Niels iets belangrijks te zeggen had, krabde hij eerst met de vingers van zijn linkerhand over de rug van zijn rechterhand.
Zijn vrouw Margriet wist het. Lang geleden, toen het echtpaar aan het begin van alles stond en Niels haar in het Vondelpark naast de omgevallen boom ten huwelijk vroeg, krabde hij eerst zenuwachtig over de rug van zijn hand, en Margriet vond dat gebaar zo ontroerend dat ze haar jawoord zonder terughoudendheid aan de jonge ondernemer gaf. In de jaren erna bleef hij dat gebaar bij iedere mijlpaal maken, bij de aankoop van hun eerste appartement in West, bij de oprichting van zijn eerste bv, bij zijn besluit om met partners toe te treden tot de wereld van de projectontwikkeling.
Laatst dacht Margriet er nog aan dat Niels al heel lang niet over de rug van zijn hand had gekrabd.
Maar op een middag, op het terras van hun favoriete club in Zuid, waar ze uitzicht hadden op de kanalen waar de rondvaartboten elkaar luid toeterend kruisten, waar het voorjaar in de lucht hing en de Sauvion rijkelijk vloeide, krabde Niels opeens over de rug van zijn hand.
´Hoe zou je het vinden als we naar Ibiza verhuizen?´ Hij probeerde het achteloos te zeggen, alsof hij nog een fles wijn bestelde, maar Margriet voelde dat het ernst was. ´We komen er al zo lang, we kennen er veel mensen, en nou ja, je weet wel.´
Zonder na te denken zei Margriet: ´Ja, we doen het.´ Ze verbaasde zich niet eens over haar snelle reactie. Ze wist dat de belangrijkste beslissingen in het leven in een ogenblik worden genomen. En ook wist ze precies wat Niels met ´je weet wel´ bedoelde. Het leven dat ze samen hadden was in alle opzichten goed, ze woonden aan de rand van het Vondelpark, Niels had zijn zaken goed voor elkaar, Margriet kon zich de hele dag bezighouden met het schilderen van grote doeken in het souterrain van hun woning, en zelfs hun kinderloosheid was een gezamenlijke beslissing geweest. En toch knaagde er iets, wellicht was het de drukte in de stad, of dezelfde vrienden die iedere week over de vloer kwamen, of gewoon het uitzicht op de bomen die ieder jaar hun bladeren gaven en verloren.
´Ibiza, we komen eraan,´ zei Niels en hij hief zijn glas.
´We komen eraan,´ zei Margriet en in gedachten zag ze zichzelf op haar favoriete strand met een schildersezel staan en de zonsondergang in aquarel vangen. Ze moest er een beetje zenuwachtig om lachen.
Niels pakte de zaken voortvarend aan. Niet lang na hun besluit om te emigreren vlogen ze naar Ibiza om wat huizen te bezichtigen. Het viel Margriet op hoe voortvarend haar man te werk kon gaan. Natuurlijk was er een vriendje van een vriendje die een plaatselijke makelaar kende. De man was op tijd, en tot opluchting van Niels sprak hij een beetje Engels. Toen ze achterin de auto langs al die plekken reden waar ze al jaren kwamen, en ze Niels voorin de auto aan de makelaar hoorde uitleggen wat hun budget was, voelde ze een vreemde sensatie. Ibiza zou binnenkort niet langer een vakantiebestemming zijn, maar hun thuis.
Ze kenden de plekken waar het prettig wonen was. Niet te ver van het strand, niet te veel toeristen, niet in het uitgaansgebied maar ook weer niet te stil. De makelaar reed geduldig rond en bij ieder huis waar de man de deur opende voelde Margriet dat dit het net niet was. Niet dat ik zo kritisch ben, hield ze zichzelf voor, maar als we iets gaan kopen moet het gewoon gelijk goed zijn. Aan het eind van de dag, de zon begon haar kracht al te verliezen en in een rode gloed achter de heuvels neer te dalen, kwamen ze bij het laatste huis dat de makelaar nog wilde bezichtigen. De makelaar twijfelde of hij het wilde laten zien, want het was flink boven hun budget. Het huis was vrijstaand, met een zwembad en een grote tuin en vanaf het balkon op de etage was er een schitterend uitzicht op een baai.
´Mijn God,´ kon Margriet alleen maar fluisteren.
De makelaar zag wat er aan de hand was. Hij legde uit dat de verkoper bereid was om iets van de prijs af te halen, maar dat het natuurlijk een zeer courant object was en dat er meerdere bezichtigingen waren en dat de prijs al heel scherp was.
Margriet hoorde het praatje van de makelaar al niet meer, ze zag zichzelf in gedachten op de kleine veranda voor de deur zitten en wijn drinken met haar Amsterdamse vrienden die in dit huis allemaal hun eigen logeerkamer hadden.
Later die avond, in het restaurant waar ze al vanaf het begin van hun huwelijk kwamen, vertelde Niels dat hij een vriendje had gesproken die iemand kende die heel goed was in hypotheken. Morgen even bellen en kijken wat mogelijk is, zei hij resoluut, en Margriet hield ervan als haar man zo was, zakelijk, duidelijk, zijn droom volgend.
De volgende dag hoorde Margriet hoe haar man met de hypotheekadviseur sprak. Ze wist niet veel van hypotheken, maar ze begreep uit de opmerkingen die haar man maakte, dat je in Spanje maximaal 70% van de koopsom kon financieren en dat het restant van de koopsom en de kosten koper uit eigen middelen moest komen. Niels zat hardop te rekenen. Het duizelde Margriet. De opbrengst van de Amsterdamse woning moest voldoende zijn om het eigen geld op te brengen, en ze konden hun appartement in West ook nog aanhouden. ´Altijd handig voor het geval dat,´ zei Niels schouderophalend. ´Zo is dat,´ zei Margriet, maar stiekem wist ze dat dit avontuur zou slagen. Alles wat haar man zich voornam, lukte altijd.
Niels hield Margriet voor dat het financieel allemaal erg aantrekkelijk was. De rente in Spanje was extreem laag en je kon die rente ook nog voor heel lang vastzetten.
Nog even, dacht Margriet, en hij gaat zeggen dat het een win-win situatie is. Margriet haatte die uitdrukking, ze had het de zakenvriendjes van haar man in de loop der jaren zo vaak horen zeggen tijdens de borrels in hun huis dat ze er een afkeer van kreeg. Soms, als ze bij de kassa van de biologische winkel in Zuid de peperdure groente bij de kassa afrekende, mompelde ze weleens dat ook dit een win-win situatie was.
´Het is een win-win situatie,´ zei Niels. ´Wij hebben straks ons droomhuis en we hoeven er geen stuk zalm minder om te eten.´ Hij hief zijn glas en Margriet moest glimlachen.
Er kwam een bod, gevolgd door een tegenbod. Margriet kon niet anders dan op de lichaamstaal van Niels letten, die als een echte zakenman zo emotieloos de telefoongesprekken hield, keer op keer moest hij met de hypotheekman overleg voeren over de haalbaarheid.
Dan het moment. Ze zaten op een terras bij het strand. Niels legde zijn mobiele telefoon op het tafeltje en schonk de glazen bij. Hij krabde met de vingers van zijn linkerhand over de rug van zijn rechterhand. ´Nou,´ zei hij. ´Dat was de hypotheekman.´
Hij hoefde verder niets te zeggen.
